viernes, 20 de agosto de 2021

MILU CORRECH









“ Habelas Hainas “  
Mural de Milu Correch (Rúa dos Laghartos nº 44)

[ Gal ]

"Eu non creo nas meigas, pero habelas hainas...", repetía o refraneiro popular.
Este mural forma parte da xa extensa serie de murais e cadros adicada ás bruxas, na que Milu desenrola un imaxinario narrativo propio e enigmático, no que se adiviñan reflexións sobre o que sifnificou e significa ser unha meiga e no que se poñen en cuestión certos resortes e pilares da cultura occidental imperante.
Durante séculos, ser a diferenza, a outredade (con tódalas súas complexidades que as distintas épocas dictaban), significaba practicamente ser unha meiga polo simple feito de ser.
A pouco que te saíras do regho tiñas gañado o San Benito e de agasallo unha cacharela personalizada… Ser crítica, diferente ou sabia outorgábanche entrada VIP no altar de lume. Xa non falemos se, coma nesta suxerente imaxe que nos brinda a artista arxentina, a cuestión do xénero e a súa expresión entraba en xogo para rebentarlle os oxidados miolos ao corpo represor de turno. Ufff. aí xa… Ainda quedan moitos miolos que abrir a día de hoxe…

+ info:

—————
[ Cast ]

“ Habelas Hainas “ 
Mural por Milu Correch

"Yo no creo en las brujas, pero haberlas las hay", repetía el refranero popular.
Este mural forma parte de la ya extensa serie de murales y cuadros dedicada a las brujas, en la que Milu desarrolla un imaginario narrativo propio y enigmático, adivinándose reflexiones sobre lo que significó y significa ser bruja y en el que se ponen en cuestión ciertos resortes y pilares de la cultura occidental imperante.
Durante siglos, ser la diferencia, la otredad (con todas sus complejidades que las distintas épocas dictaban) significaba practicamente ser una bruja por el simple hecho de ser.
A poco que te salieses de la línea tenías ganado el San Benito y de regalo una hoguera personalizada… Ser crítica, diferente o sabia te otorgaba entrada VIP en el altar de fuego. Ya no hablemos si, como en esta sugerente imagen que nos brinda la artista argentina, la cuestión del género y su expresión entraba en juego para hacerle explotar la oxidada cabeza al cuerpo represor de turno. Ufff, ahí ya…Aún quedan muchas cabezas por abrir a día de hoy…

.

No hay comentarios:

Publicar un comentario